Η Πραγματική Αξία του Πτυχίου σε Αντίθεση με το “Χαρτί”
Για δεκαετίες ολόκληρες στην Ελλάδα, η Ελληνική οικογένεια επένδυσε πολλά χρήματα και κόπο στην προσπάθεια της επιτυχούς εισόδου των τελειόφοιτων του Λυκείου σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Οι σπουδές απέκτησαν ένα χαρακτήρα αυτοσκοπού ακόμα και όταν η Σχολή στην οποία πετύχαινε ο υποψήφιος δεν ήταν καν η πρώτη του επιλογή, ή βρισκόταν σε κάποια πόλη απομακρυσμένη ακόμα και γεωγραφικά από την αρχική στόχευση.
Το να περάσει κάποιος τις Πανελλήνιες εξετάσεις απέκτησε τον χαρακτήρα ενός κοινωνικού γεγονότος, άξιο πανηγυρισμού και κοινωνικής αναγνώρισης μέσα στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο, για το οποίο ο επιτυχών και η οικογένεια του άξιζε να “καμαρώνει”. Μια εξαργύρωση, έστω εικονική, των κόπων του μαθητή, των εξόδων του γονιού, και της έντασης των ενδοοικογενειακών σχέσεων κατά την προετοιμασία.
Η ποιότητα του κάθε ιδρύματος, η σύνδεση του με την αγορά εργασίας, οι εγκαταστάσεις του, το Διδακτικό προσωπικό του και η αναγνωρισιμότητα της Σχολής αυτής σε Διεθνές επίπεδο, όχι μόνο δεν απασχολούσαν τον εκάστοτε επιτυχόντα και την οικογένεια του, αλλά πρακτικά δεν υπήρξε ποτέ ως τώρα ιστορικά, κανένας τρόπος να αποτιμηθούν βάσει κάποιου συστήματος αξιολόγησης για τα Ελληνικά ΑΕΙ.